حضرت صادق علیه السلام فرمودند که: چنانچه می‌بینی گروهی را که به ناز و نعمت برآمدن ،
و در امنیت و توانگری و رفاهیت نشو و نمو کرده اند .
به مرتبه‌ای از طغیان و کفران می‌رسند ، که گویا فراموش کرده اند از جنس بشرند .
اصلا انگار جوری بار اونده که یادش رفته بشره،
یا محتمل است که ضرری به ایشان برسد یا مکروهی بر ایشان نازل گردد.
و به خاطر ایشان نمی رسد که ضعیف را رحم کند.
انقدر خوش خوشونش بوده که فکر نمی کنه باید به ضعیف رحم کنه ،
می زنه می کشه با سنگ ، یا فقیری را دستگیری نماید.
یا اگر مبتلایی را ببیند بر او رقت کند ، اصلا اینا یادش میره .
یا نسبت به بیچاره ای مهربانی نماید ، یا تعطفی برای مکروهی به عمل آورد ،
و چون مکروهی ایشان را گزید شدت مصیبت یا دردی را یافتند پند پذیر می‌گردد .
