بسم الله الرحمن الرحیم
■حکمت شماره ۲۰۰
●و قال (علیه السلام) :ان لله فِی کُل نِعمه حَقا فَمن اَداه زَاده مِنها وَ مِن قَصر عَنه خَاطِر بِزوال نِعمته
حضرت امیر علیه السلام می‌فرمایند :
در هر نعمتی یک حقی هست .
یعنی خداوند در هر نعمت یک حقی قرار داده. حق نعمت یعنی همون شکر الهیه.
یعنی تو هر نعمتی تو باید بگی خدایا شکرت ، نه فقط شکر زبانی و قلبی، بلکه شکر عملی داشته باشیم .
علمای اخلاق گفتن که شکر یعنی اینکه تمام اونچه رو که انسان ، خدا به اون داده برای اون اهدافی که آفریده شده صرف بکنه.
این میشه شکر عملی.
میگه که البته شکر زبانی جایگاه خودش رو داره. امام صادق علیه السلام می‌فرمایند : تمام شکر اینه که آدمی انسان از روی اخلاص و ایمان بگه الحمدلله.
شکر قلبی هم جایگاه خودش رو داره.
انسان واقعاً قلباً باید از بابت نعمت‌هایی که خدا بهش داده راضی باشه، این میشه شکر قلبی،
راضی بودن از نعمت‌های الهی.
بعد شکر در چه صورتی کامل میشه؟
در صورتی که جنبه‌های عملیش آشکار بشه ، شکر هر نعمتی پرهیز از گناهانه. پرهیز از گناه دلیل فرمانبرداری بنده است.
بهترین تشکر به پیشگاه همین فرمانبرداری است. گفتیم که هر کسی که شکر نعمت کنه این نعمتش زیاد میشه.
شکر نعمت نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند
البته هم زبانی هم قلبی و هم عملی از هر کسی که ادا کرد حق اون نعمت رو خدا هم اون نعمت رو زیاد می‌کنه.
کسی که در مقابل نعمتی که خدا بهش داده تقصیر کنه ، اون نعمت رو در خطر نابودی و زبان قرار داده.
سبق رو اینجا مثال زده که خداوند این‌ها رو نعمت داد ، نعمت‌های زیاد،
باغ و فلان و چیزهای زیاد ولی کفران کردند و تمام این‌ها از اون‌ها گرفته شد.
حالا ما هم اگر شکر نکنیم ، نعمت انقلاب رو شکر نکنیم ، نعمت سلامتی و نعمت امنیت رو شکر نکنیم ،
یهو می‌بینی خدای متعال یه پس گردنی می‌زنه چیزهایی رو که داده از ما می‌گیره.
این‌هایی که گفتیم همه نعمت‌های الهیه و باید شکرش رو ادا بکنیم.
