حاج آقا مرتضی تهرانی می فرمودند:
چند ماه بعد از فوت مرحوم آقا شیخ جواد انصاری همدانی او را در خواب دیدن
در فضای عجیبی که مشابه با فضای جذاب دنیا نبود به نقطه ای متمرکز بود وتکان نمی‌خورد
سوال کردند چرا این آقا از این نعمت ها که در اختیار دارد؛ استفاده نمیکند
گفتند ایشان از زمانی که به این جا آمده است یک لحظه توجه خود را از نقطه ولایت سلب نکرده است
انسانی که در دنیا؛قبل از مرگ ذائقه خود را عوض کند و آن ملموس او مبدل به ادراکات عقلانی و معنوی شود ؛دیگر در آن عالم غیر از این خاندان را بر این خاندان ترجیح نمی دهد
کسی که در دنیا لذت ارتباط با اباعبدالله علیه السلام را بچشد و گرما و سرمای مجلس آن حضرت و راه دورش را تحمل کند و بخشی از کارها و استراحت خود را کنار بگذارد؛ همین ارتباط حتی اگر به مرحله تشیع هم نرسیده باشد آنجا تجلی دارد
این طور نیست که آب و هوا و قصور آنجا حواسش را پرت کند و ابا عبدالله صلوات الله علیه را از یاد ببرد
به هر اندازه که انسان نسبت به مقام های بالا و جذاب آخرتی طمع دارد؛ باید اصول و ریشه های آن را اینجا تهیه کند
انسان قبل از مرگ باید یک سر نخی از این مسائل به دست بیاورد تا آنجا که رسید دستش خالی نباشد
من ادعا نمی کنم که این گونه مشرف می شوم اما اگر نخواهم دروغ بگویم باید این طور عرض کنم
احب الصالحین و لست منهم
لعل الله یرزقنی الصالحا
بنده می دیدم که پدرم رضوان الله تعالی علیه هر روز در حیاط منزل نعلین را در می آورد و زیارت امیر المومنین صلوات الله علیه را رو به دیواری که به سمت قبله بود میخواند
در زمان خواندن زیارت چنان رنگش تغییر می کرد و قرمز می شد و عرق می ریخت و بدن او می لرزید مثل اینکه با حضرت در این فاصله سی سانتیمتری صورت از دیوار ؛صحبت می کند
اواخر زیارت بی حرکت می شد سپس بقیه زیارت را می خواند و از آن حال خارج می شد
پدرم به من می فرمودند:
ما وقتی در نماز مرحوم حاج میرزا جواد آقای ملکی تبریزی در قم شرکت می کردیم؛ تکبیره الاحرام را خودمان می گفتیم و این را حس می کردیم ولی دیگر نمی فهمیدیم کجا می رفتیم تا ایشان بگویند السلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته
بعد از سلام نماز خود را می دیدیم و بغل دستی خود را احساس می کردیم
عطای خدای متعال به خواست انسان است اما انسان نمی تواند تنها متکی و مطمئن ب اراده خود باشد بلکه باید مرتب از خدای متعال و اولیای او طلب نصرت و یاری کند تا دست او را بگیرند و کم کم غظمت روحش بیشتر شود ولذت هایش عمیق تر گردد لذت های مادی و دنیوی سطحی و لذت های معنوی و اخروی عمقی اند و برای آخرت و برزخ انسان باقی می ماند این ها توشه آخرت او خواهند بود
