در روایت شریف از حضرت امیر داریم فرمودند:
امش بدائک ما مشی بک
یعنی با مرض خود بساز تا موقعیکه او با تو می سازد
وقتی آدمی؛ رعایت سلامتی بدن را بکند باز اگر مریض شد و مرضش مهم و خطرناک نبود مستحب است تا سه روز کتمان کند و به پرهیز خود را معالجه کند
در کتاب سفینه البحار از امام کاظم ع روایتی می آورد که فرمودند:
هیچ دوائی نیست که انسان بخورد مگر‌اینکخ اگر مُسَکّن دردی باشد موجب پیدا شدن درد دیگری می شود
پس بهترین معالجه ها پرهیز است تا موقعیکه دیگر جواب ندهد آنوقت رفتن پیش دکتر ضرورت پیدا میکند
باز روایت داریم از اقا امام کاظم علیه السلام که فرمودند:
دفع معالجه خود را بنمائید به پرهیز کردن
و منافعیکه از تحمل درد و مرض بدست می آید از منافع دنیایی و ثواب های آخرتی خیلی بیشتر است
چون معالجه کردن و دواء خوردن به مانند بنّائی است که قهرا خرابکاری هایی دارد
در روایت از پیامبر گرامی داریم که فرمودند:
و فال رسول الله ص تجنب الدواء ما احتمل بدنک الداءفاذا لم یحتمل الداء فالداواء
از خوردن دارو خود داری کنید تا زمانیکه دیگر تحمل درد را ندارد آنوقت دوا بخورد
فقط نکته ای که خیلی مهم است باید خیلی دقت کند اگر مریض شد و تحمل فایده ای نداشت اگر کوتاهی کند در روز قیامت مسئول خواهد بود
امام الصادق ع فرمودند کسیکه در حال مرض اظهار مرض نکند و دکتر نرود و اتفاقا مرگ هم برسد من در نزد خدا از او بی زاری می جویم
